Гүртэн чойжингийн талаар өгүүлэх цаг нэгэнт болжээ хэмээн санана. Өвөг
дээдэс дунд маань гүртэн хүн байсан юм гэнэлээ гэх, тэр бүү хэл ургийн
овгоо хүртэл гүртэнтэй холбон авсан хүн олон ч гүртэн гэж чухам ямар
хүнийг хэлээд байгаа талаар тоймтой мэдлэггүй байх нь олон. Чойжин
гэхээр мөн л ялгаагүй ламын талын догшин сахиустан гэхээс хэтрэхгүй.
Гэтэл хэрэг дээрээ сахиустныг бус, харин сахиусыг нэрлэсэн нэр байх юм.
Энэ бүхнийг өгүүлэхийн өмнө толь бичиг, тайлбар толь сэлт сөхөн харвал
эдгээр үг ихэнхэд нь алга байна. Харин И.Дамбажавын дэлгэрэнгүй тайлбар
толиноо Чойжин гэдэг үгийг түвэд гаралтай “Номын сахиус” гэсэн утгатай
хэмээн тайлаад “Гонгор, Дамдинчойжоо, Жамсран, Лхам, Намсрай, Цамба,
Шалши зэрэг бурхдыг чойжин сахиус гэж нэрлэнэ. Жилийн гай барчдыг
арилгах, тэрсүүд дайсныг даруулах, элбэг хангалуун амьдрахыг хүсч,
сүсэгтэн олон чойжингуудын уншлагыг хийлгэж ирсэн уламжлалтай”1 гэж нэмж
тайлбарласан байна.
Мөнөөх толь бичигт гүртэнтэй холбоотой үгсийн тайлбар хайвал “Гүртэм -
шарын шашны чойжин бурханы сүнс оршоох ажлыг хийдэг лам хүний цол;
гүртэмбэ ч гэдэг”, “Гүртэмч - гүртэм буулгадаг хүн”2 гэсэн байна.
Монголчууд шашингүйн үзэлд хүчээр автаад байсан хорьдугаар зуунд
гүртэн, чойжинг судлах бүү хэл, тэр тухай ярих ч халгаатай байсан боловч
их эрдэмтэн Ц.Дамдинсүрэн абугай хууч яриа тэмдэглэх нэрийн дор олон
сайхан мэдээ занги үлдээсэн байдаг. Мөн ардуудын дунд ч янз бүрийн домог
яриа их байх боловч нэгэнт хэдэн үе дамжин яригдаж буй тул үнэн худлыг
ялгах, хэтрүүлэг даваадуулга буй эсэхийг мэдэхэд бэрхтэй байна.
Харин иргэд шүтэх бишрэх эрх чөлөөтэй болсон, шашин шүтлэгийн тухай ил
тод ярьдаг болсон, хүмүүс өөрсдийн өвөг дээдсийн тухай ном дурдатгал
ихээр хэвлүүлэх болсны ачаар бодит гэрчтэй, илүү үнэмшилтэй мэдээ занги
нэлээд гарах болов. Жишээ болгож “гүртэн” Чойндон гэдэг хүний тухай
баримтыг хоёр номноос эшлэе.
Г.Хандхүү гэдэг хүн "Зүүдэнд ч ороогүй тавилан" номоо 2008 онд
хэвлүүлжээ. Энэ нь нэмж засварласан хоёр дахь хэвлэл юм байна. Энэ
номонд байгаа "Гүртэн Чойндон" гэсэн гарчигтай дурсамждаа Одоогийн
Говь-Алтай аймгийн Тонхил сумын нутагт байсан Усан Зүйлийн хүрээ хэмээх
алдарт хүрээнд сууж байгаад 1930-аад оны үед шар шувталсан ч ойролцоох
хэдэн сумандаа ид шидээрээ гайхагдаж байгаад баривчлагдан хэлмэгдэж
байсан Луузангийн Чойндон ламын тухай өгүүлсэн байна. Чойндон лам хоёр ч
удаа баривчлагдаж, 1950-иад оны сүүлээр суллагдан хүрээ хотод амьдрах
болсон байна.
“...Дараа нь Улаанбаатар хотод Зайсангийн аманд суурьшин амьдарчээ. Энэ
үед зээ хүү болох Мажаагийн Дэмчиг дэргэд нь хань бараа болдог байж.
Олон жил хажууд нь байсан Дэмчиг мөн л олон янзын тохиолдлуудаас
хуучилдагсан.
-Өвөөгийн нүдний хараа нэлээд муудсан үе байлаа. Нэг удаа гаднаас
намайг орж иртэл танихгүй хүн өвөөгийнд сууж байснаа ширээн дээрх том
мөнгөн аягыг нь өвөртлөөд яаран гарав. Би учрыг нь сайн олоогүй ч "Өвөө
та саяын хүнд мөнгөн аягаа өгсөн юм уу. Аягыг тань аваад явчихлаа" гэв.
Өвөө:
-Үгүй ээ, үгүй. Хулгайч л биз, алив би зогсоож байя. Чи араас нь гүй
гэлээ. Би араас нь гүйж гарвал нөгөө хүн гудамжны голд үнэхээр л
хөдөлгөөнгүй зогсож байсан гэж Дэмчигийн ярьсныг Говь-Алтай аймгийн
арван жилийн дунд сургуулийн захирал Осорын Төвд хуучлав.
Шог зохиолч М.Дэмчиг 1972, 1991 онуудад Говь-Алтай аймгийн зарим
сумдаар сурвалжлах ажлаар явахдаа нэг айлд ортол айлын эхнэр
танимхайраад цайлж дайлаад хөл алдаад явчихсан гэнэ. Тэгээд мөнөөх айлын
эхнэр ийн хуучилжээ.
-Би танай өвөөгийн ачаар хүн болсон хүн. Намайг өлгийтэйд өвчин
ороогоод байдаг байж л дээ. Тэгээд үзүүлж харуулж ном айлтгуулахаар
Чойндон лам ахыг авч иржээ. Лам ах намайг үлдээгээд бусдыг нь хөөж
гаргачихаад том тогоог гал дээр тавьчихаад галаа өрдөнгөө намайг
нүцгэлэн хэдэн хэсэг мөчлөөд тогоо руу үйж эхэлжээ. Ээж энэ бүгдийг
тотгороо өнгийн харж байгаад ухаан алдаад ойччихож. Нэлээд байж байгаад
ухаан оруутаа гэртээ гүйж орвол хүүхэд нь зүв зүгээр орон дээрээ унтаж
байж гэнэ.
Лам ах "Одоохон хүүхэддээ буруу энгэртэй бариувч шидэж өг" гэчихээд
мордоод явчихсан гэдэг. Ээ дээ, мөн лут хүн байсан юм билээ гэж тэр
эмэгтэй сүсэглэн ярьсан гэнэ”3 хэмээн энэ номонд бичжээ. Афоризм
зохиохдоо гаргуун нэгэн байгаад даанч эрт хорвоог орхисон манай сайн
зохиолчдын нэг М.Дэмчигийн тухай энд өгүүлж байгааг эрхэм уншигч
анзаарсан биз ээ.
Гүртэн хүмүүс нялхсыг мөчлөх, чанах зэргээр эдгээдэг байсан тухай олон
ихэнх хууч ярианд байдаг бөгөөд хоорондоо нэг их зөрөөд байдаггүйгээс
харахад энэ нь нэлээд түгээмэл арга засал байсан бололтой. Гүртэн хүний
гол багаж нь том хутга, заримдаа сэлэм байсан нь ч үүнийг нотолдог.
Олноо “Ташууртай эмээ” гэж нэрлэгдсэн, чулуу татаж мэргэлэхдээ
гарамгай, арга дом сайтай Цэндсүрэн хэмээх буянтай буурал гүртэн
удамтайгаа хэлж, гүртэн ах нь өөрийн сэлмээ тарнийн хүчээр зангидаад
ууланд тавьчихсан, нутаг явбал олчихмоор бодогдох юм хэмээн нас дээр
гарсан хойноо мөхөс бичээч надад хэдэнтээ ярьж байгаад амжилгүй өөд
болсон юм. Тэрээр бага залуудаа гүртэн өвөөгөө бууж байхыг олон удаа
харсан, хоёр гартаа нэг нэг сэлэм бариад буух үедээ хоёр сүвээ рүүгээ
бүлэхэд гэдсэн дотор сэлэм хэрхэн харшилдах нь сонсогддог байсан хэмээн
хуучилдагсан. Тэрбээр Ховд нутгийн хүн байсан бөгөөд ер нь Ховд,
Говь-Алтай, Баянхонгор зэрэг аймгийн нутгаар гүртэн удамтан олон байгаа
нь анзаарагдаж байна. “Ташууртай эмээ”-гийн маань өгүүлдэгтэй төстэй
хуучийг Говь-Алтай аймгийн уугуул Г.Хандхүү бичсэн номондоо бас оруулсан
байна.
“Бас нэг удаа нэг айл хүүхдээ ороогоод байхаар нь аврал хүсч Чойндон
лам ахыг залжээ. Гэрийнхнийг нь хөөж гаргаад хэвтэрт байсан гурван
настай хүүг нь татаж босгоод сураар ороолгоод, хутгаар нэвт сүлбэж
эхэлснээ цогшсон харганаар төөнөж гарсан гэнэ. Лам ахыг дагаж очсон дүү
Бэгз нь үүнийг хараад ихэд айж "Хүүе, болиоч ээ" хэмээн хашгирч орхижээ.
Энэ дуунаар хүүгийн эцэг, эх хоёр гэртээ харайж орвол хүүхэд нь орон
дээрээ, Чойндон лам ах галтай цуцлаа зуух руу нь шургуулж байсан гэдэг.
Итгэмээргүй ийм сонин явдлаар дүүрэн энэ Чойндон лам ах гурван үеийн
гүртэн байсан аж”4 гэж энд бичсэн бөгөөд энд нэр дурдагдаж буй Бэгз нь
Хувьсгалт тэмцлийн ахмад зүтгэлтэн, яавч худал хэлэхээргүй тулхтай
сайхан хүн байсныг би мэдэх юм.
Эдийн засгийн ухааны доктор Д.Шомбодон “Миний ээж Удвал гурав дахь
төрөлт дээрээ их удаан өвдөж сандаргахад аав маань Чойндон лам ах дээр
очжээ. Чойндон лам ах байдлыг сонсоод тарни уншиж сэржим өргөөд:
-Санаа битгий зов, чамайг харихад эхнэр чинь төрчихсөн байна. Баруун
нүдэндээ улаан гэрэлтэй эрэгтэй хүүхэд байна. Их эрдэм номтой хүн болно.
Харин жаахан бөхөлгөө хэрэгтэй юм байна даа хөө гээд жижигхэн чөдөр,
төө хэрийн улаан сухай ташуур, хоёр ширхэг сахиус өгчээ. Аавыг гэртээ
ирэхэд ээж төрчихсөн, шөл уугаад сууж байхыг хараад нүдэндээ итгээгүй
гэдэгсэн.
Аав маань Чойндон лам ахыг "Ээ дээ, мөн ховор хүн шүү" гэж байнга
дурсан ярьдаг байсан юм. Би найман нас хүртлээ хоёр сахиус зүүж, чөдөр,
ташуур хоёр маань орны толгой дээр байдаг байсан”5 гэж ярьсныг зохиогч
мөнөөх дурсамждаа бас оруулсан байна. Л.Чойндонгийн төрсөн дүү Л.Шаравын
хүү, сэтгүүлч Ш.Содномжамц “Далд түүхийн ил хуудас” номондоо “Авга
ламын тухай миний аав, авга нар болон нутгийн хөгшчүүд, манай сумтай
залгаа оршдог Бугат, Төгрөг, Шарга, Дарви сумдын ахмадууд үлгэр домог
мэтийн үүх түүх ярьдаг байлаа. Энэ тухай мэдэх, ийм түүх хуучлах
ахмадууд манай нутагт одоо ч мэр сэр байгаа”6 гэж баталж байна.
“1973 оны зун миний бие авга ах Д.Дорж болон Гэндэнгийн Балхүү нарыг
дагаж Чойндон гавжийнд очих завшаан тохиолдсон юм. Тэгэхэд Гаадангийн
Чойжил ажаад тэр хоёр хөгшин буяны ном хуруулахаар, бас өөрсдөө ч
уншихаар явахад нь би тэдний ном судрыг хүмүүсээс нууж 70 кг-ын шуудайд
хийж үүрч явсан билээ. Чойндон гавжийнх тэр үед Зайсан толгойн урд өвөрт
цас бороо, салхи шуурганаас хамгаалсан төмөр дээвэртэй гэрт байсан
бөгөөд тохой өндөр алтан шармал гуулин 3 бурхантай, олон судар номтой,
цай идээний 9 цөгцтэй айл байв. Тэр үеийн төр засгийн тэргүүн
Ю.Цэдэнбал, Улс төрийн товчооны нэг гишүүн Т.Рагчаа нар Чойндон гавжид
үзүүлж зам мөрөө засуулдаг мөртөө энгийн иргэд хөдөлмөрчид биднийг
хориглоод байх юм гэж Д.Дорж, Г.Балхүү нар харилцан ярилцаж байв”7 гэж
О.Дүгэрсүрэн бичсэн нь ч үүнийг давхар нотолж байгаа юм.
Энд өгүүлж буй гүртэн Чойндонтой нутаг залгаа, одоогийн Говь-Алтай
аймгийн Бугат суманд ойролцоогоор 200-гаад жилийн тэртээ амьдарч байсан
“Гүртэн Даажаа” хэмээх Доржийн тахиж байсан уул хайрхан нь өнөө ч
Гүртэнгийн хар нэрээрээ оршиж, түүний үр хүүхэд нь өнөр олуул болжээ.
Энэхүү гүртэн болоод хүү Чойндон нарынх нь үзүүлж асан ид шидийн талаар
нутгийн олон дунд домог яриа нэлээд бий.
Гүртэн чойжингийн талаар мэдээ сэлт цуглуулж, харьцуулж үзэхэд энэ нь
олон талаараа бөө мөргөлийн онго дуудахтай адил төстэй нь анзаарагдаж
байна.
Энэ талаар илүү тодорхой өгүүлсэн хүн бол XIV Далай лам юм. XIV Далай
лам Данзанжамц өөрийн намтар сэлтээ англиар өгүүлснийг Abacus хэвлэлийн
газар хэвлэн гаргасан, түүнийг нь орос хэлнээ орчуулсан хоёр эхээс ид
шидийн тухай өгүүлсэн нэгэн бүлгийг нь бидний хүндэтгэл хүлээсэн номт
хүмүүн Д.Төмөртогоо абугай харьцуулан байж монгол хэлнээ буулгасан нь
энэхүү гүртэн чойжингийн тухай мэдээ сурвалж юм.
“...хүний сэтгэлийн ертөнц, байгаль ертөнц хоёрын хоорондын зууч болж
үйлчилдэг эр эм хэн нэгэн хүн байдаг бөгөөд тэднийг “Гүртэн” буюу
“шүтээн орших бие” гэсэн утгаар ойлгогдохоор нэрлэдэг юм. Тэрчлэн
зөнчдийн тухай ярихдаа тэднийг хүн мэтээр хэлэх нь зүгээр л дөхөмчилсөн
хэрэг болохоос нарийвчлан үзвэл угтаа тэр нь аль нэгэн тодорхой эд юмс
(Бурханы дүр мэт), эсвэл газар орон, уул ус, хүн зон лугаа холбогдон
шүглэсэн “Сүнс” байдалтай гэж тодорхойлбоос зохих зүйл. Харин үүнийг хүн
төрөлхтнөөс ангид өөр биет байдгийг шүтдэг мэтээр ухаарвал буруутна”
гээд “Нэйчүн чойжин нь анх Энэтхэгийн мэргэн гэгээн Дармабалын
хувилгааны залгамжлагчийг Төв Азийн Бата-Хор хэмээх нутагт залрахад
бараа болж Түвэдэд хамт ирсэн байна. Улмаар манай эриний наймдугаар
зуунд Түвэдийн Тисрон Дэвзэн хааны үед түүнийг Энэтхэг Тантра ёго,
Түвэдийн шашны дээд авралт дээд багш ловон Бадамжунай Түвэдийн Самъяа
хийдийн ... сахиусаар залжээ. Хожим тухайн үедээ Бэрээвэн хийдэд
шадарлах болсон үед нь хоёрдугаар Далай лам түүнтэй тун нягт харилцах
болсон бөгөөд сүүлдээ Далай ламын бүх дүрийн чойжин сахиус нь Дорж
дагдан болжээ”8 гэж Далай лам өгүүлсэн нь бөө нөр өвөг дээдсийн сүнс
лугаа харьцахад тэдгээр онгын аль нэг нь толгой онго буюу голлох сахиус
болдогтой адил байна.
Далай лам болоод Түвэдийн засгийн газар жил бүрийн цагаан сараар энэхүү
Нэйчин чойжинтой зөвлөдөг уламжлал тогтоод хэдэн зууныг элээсэн,
яаралтай шаардлага гарсан тохиолдолд хэдийд ч залж болдог, XIV Далай лам
өөрөө түүнтэй жилдээ хэд хэд харьцдаг гэдгээ энэ номонд илэн далангүй
бичжээ. Үүнийхээ зөвтгөл болгон тэрбээр “Хорьдугаар зууны өрнөдийн
уншигч авгай нарт энэ үг ихээхэн этгээд сонсогдож магад. Тэр ч байтугай
өөрийгөө “дэвшилттэй” гэж тооцох болсон зарим түвэд хүн хүртэл намайг
ийм эртний аргаар мэдээлэл авч буйг сөргөсөн санаа бодолтой байдаг. Гэвч
чухамхүү гэгээн сахиус миний асуусан тухай бүр гарцаагүй үнэн зөв хариу
өгдөг цорын ганц энгийн бөгөөд үнэн шалтгааны улмаас би ямагт түүнтэй
харилцдаг юм”9 гэж учирласан байна.
Ер нь хүний оюун ухаан зуурдын байдалд орших үед хүлээж авсан мэдээлэл
өнгөрсөн, одоо, ирээдүй цагийн алинд ч хамаарах бай туйлын үнэн зөв
байдаг зүй тогтолтой. Ямар ч үндэстний онго буулгах, сахиус оршоох зан
үйл нь энэхүү үнэнийг олж мэдэх л эцсийн зорилготой байдаг. Гэхдээ
жинхэнэ буух ёстой онго сахиус нь үнэн зөвөөр буусан тохиолдолд л ийм
байдаг бөгөөд чадвар мөхөс, зан үйлээ буруу үйлддэг, учраа олоогүй нэгэн
ямар нэг арга технологи ашиглан завсрын байдалд орсноор төөрч будилах
магадлал өндөр байдаг. Өнөөдөр хуурамч бөө нар олширлоо гэж гаслаад буйн
чухам учир энэ бөгөөд дан ганц бөө нар ч биш, ерөөсөө бясалгал хийдэг,
зуурдын орноор аялдаг, зэрэгцээ ертөнцтэй харьцдаг бүх хүнд хамаатай.
Чойжин сахиус буулгах нь бөөгийн онго залах үйлтэй агаар нэг байгааг
нотлох бас нэг зүйл нь чойжин буух үед хэрэглэдэг хувцас хэрэглэл юм.
Энэ талаар Далай лам өгүүлэхдээ “Нэйчүн чойжин Дармасалад өөрийн хийдтэй
боловч над дээр ихэвчлэн өөрөө ирдэг. Албан ёсны үйл явдлын үед бол
чойжин гадуураа улаан, хөх, ногоон, шар өнгө алагласан угалзан хээтэй
хуучны алтан утаст хоргой баримтаг өмсгөл бүхий олон давхар дотуур
хувцас өмсөж этгээд сонин хувцасладаг юм. Энгэр дээр нь Дорж Дагдан
сахиусанд хандсан маанийн самгарьд үсэг бүхий оюу эрдэнийн хүрээтэй
гялалзтал зүлгэсэн дугуй толь зүүнэ. Ёс төрөө үйлдэхээсээ өмнө биедээ
мөрөвч тоног гэмээр юм хийж түүндээ гурван ширхэг хийморийн дарцаг,
дөрвөн хиур зүүдэг. Нийт дүнгээрээ гучаад кг (далан фунт) илүү болох тул
онгод нь ороогүй цагтаа тэрбээр арай чүү хөдөлж харагддаг юм”10 гэсэн
байна.
Орон орны бөө нарын хувцас хэрэглэл ч бас л этгээд сонин, олон янз
байдаг. Зарим нь элдэв шувууны өд, туг хиур сэлтийг энд тэндээ зүүж
тогтоосон, өмсгөл хэрэгслийн нийт жин нь эзэндээ ахадмаар байх нь элбэг.
Ялангуяа хорьдугаар зуунаас өмнөх үеийн бөө нарын хуяг хувцас,
хамгаалалтын төмөр эдлэлийн жин нь 30-40 кг татах энүүхэнд байдаг.
Тэгээд бөө нар онго нь орсон үед хувцас эдлэлийнхээ хүндийг огт мэдрэхээ
больж, дэгдэж дүүлж, үсэрч харайх энүүхэнд. Далай лам энэ байдлыг
дүрслэхдээ “Ингэсний дараагаар тэр нэг туслахынхаа барьж байгаа ёслолын
илдийг шүүрэн авч нэг цовхорсноо улмаар аажуухан бөгөөд хангалуун
төрхөөр бас ч сүрлэгээр цамнаж эхэлнэ. Цамнаж дуусаад миний өмнө ирж
бүсэлхийгээрээ бөхийж өнөөх хүнд баримтаг өмсгөлөө үл хайхран бүх
биеэрээ тонгойн титмээ шаланд хүртэл надад аажуухан мөргөснөө огцом
босож, тэр их хүнд юмсыг ер тоохгүй цамнана. Түүнд шүглэсэн их хүчит
сахиусны хэмжээлшгүй чадал хүчин нь чойжингийн биеийг дэлбэ татах шахан
түүнийг ямар нэгэн асар хүчирхэг чанга пүршээр тоноглосон резин эдээр
хийсэн юм шиг уян хатан бөгөөд огцом ширүүн хөдөлгөөнтэй болдог тул тэр
байж ядан цамнах бөлгөө”11 гэж бичсэн нь бөөгийн онго орж, элдэв
хөдөлгөөн үйлдэхтэй ав адилхан байна.
Бөө хүн онго сахиусуудаа нийтэд нь дуудахдаа арай нийтлэг хэлбэрийн,
тухайлан аль нэгийг нь залахдаа зөвхөн түүнд зориулсан үгийг (бөөгийн
онгодын дуудлага, тамлага гэдэг) хэц хэнгэргийн дэлдэлттэй ая дан
хоршуулан дууддаг. Мордуулж одуулахдаа ч мөн адилаар аялгуулан өчдөг.
“Гүртэнгүүдийн хувьд сахиус оршоохдоо хэлдэг тусгай унш-лага,
шившлэгтэй байдаг бөгөөд түүнийг нь солхи гэдэг. Солхи уншихгүйгээр
сахиус оршдоггүй, буцаах солхийг нь уншихгүй бол явдаггүй гэдэг”12
хэмээн миний бие нэлээд хэдэн оны өмнө бичиж байсан. Ийнхүү онго сахиус
дуудах зан үйл ихэвчлэн адил төстэй, өмнө хойно нь хэлдэг үг шившлэгт ч
тодорхой учир холбогдол байгаа нь анхаарал татаж байна.
Тэр бүү хэл “Урианхай туульчид тууль хайлахаасаа өмнө “Алтайн
магтаал”-ыг заавал хэлдэг нь бөө хүн бөөлөхийн өмнө дуудлага дууддагтай
үндсэндээ адил байна. Бөөгийн дуудлага нь хэрэг дээрээ өөрийн онгод их
тэнгэрүүд, уул ус, газар лусын эзэд, ер уриан залъя гэсэн бүхнээ уран
цэцэн уярам сайхан үгээр магтан дуулж, эерүүлэн зөөлрүүлсээр буулгаж
ирэх зан үйл юм. Тэгвэл урианхай туульч Алтай нутгийн уул ус, ургамал
ногоо, ан амьтныг магтан дуулж, Алтайн эзэн Алиа хонгорыг аялгуу
сайхнаар аргадан байж урин ирүүлснээр сая туулиа хайлж эхэлж байна”13
гээд туульчид туулиа ид хайлах үедээ зуурдын байдалд ордог гэсэн санаа
дэвшүүлсэн маань алдаа биш байсныг саяхан Киргизэд очоод гурав дөрөвхөн
настай манасч хүүг зуурдын байдлаас хүчээр гаргахыг хараад ойлгосон
билээ. “Алтайн магтаалгүй тууль тууль болдоггүй, авгайгүй айл айл
болдоггүй” гэх хэлц үг баруун монголчуудад байдаг нь үүнийг бас давхар
давхар нотлох мэт санагдана.
Далай лам Нэйчүн чойжингийн буух мордох байдлыг зурагласан нь ч бөөгийн
онго орох, гарахаас нэг их зөрөхгүй байгаа нь гайхам зүйл биш ээ.
Тэрбээр “Тэгээд гүртэнгийн амаар Дорж Дагдангийн сахиус үгээ хэлж
дуусмагц гүртэн төгсгөлийн өргөл өргөөд бие нь амьгүй мэт унаад өгнө.
Энэ нь сахиус буцан одсоны тэмдэг болой. Ингэнгүүт туслахууд нь яаруу
очиж титэмний бүчийг даруй суллах бөгөөд түүнийг сэргэтэл нь тусгай
өрөөнд аваачдаг”14 гэж бичжээ. Бөө нар ч гэсэн онго нь гарсны дараа
амьгүй мэт сулбайн унах, үлээлгэх, зөөлөн сэгсчих зэрэг гаднын нөлөөгөөр
сэргэх байдал ажиглагддаг.
Чойжин гэх нэрийн чой нь монголоор ном гэсэн үг бөгөөд бүхэлдээ “номын
сахиус” гэсэн утгатай үг болохыг өгүүллийн эхэнд тайлбар толь түшин
өгүүлсэн. Тэгэхээр чойжин буулгадаг хүнийг чойжинч гэх нь зүйн хэрэг.
Гагцхүү ардын ярианаа энэхүү ялгаа зааг гээгдсэнээс номын сахиусыг ч
чойжин, тэрхүү сахиусыг буулгадаг эрдэм чадалтныг ч чойжин гэж ялгалгүй
нэрлэдэг болжээ гэмээр байна. Энэ нь бид Чойжин ламын сүм музей гэж
нэрлэдгээс тодорхой харагдана.
Монголын бурханы шашны тэргүүн VIII Богдын төрсөн дүү Лувсанхайдав
чойжинч байсан бөгөөд өөрөөс нь өөр хэн ч ордоггүй тусгай өрөө хүртэл
байсныг түүний сүм музейг сонирхсон хүнд тайлбарлагч нь бэлхнээ хэлээд л
өгнө. Монголын шашин төрийг хослон баригч Богд Жабзундамба хийгээд
түүний Засгийн газрын сайд нар чойжинч ламын буулгасан сахиусны
айлдварыг ихэд анхаардаг байсан баримт байгаа нь Далай ламын бичсэнтэй
агаар нэг байна.
Борын Жамбал гэдэг өвгөн 1958 онд 77 нас сүүдэртэйдээ их эрдэмтэн
Цэндийн Дамдинсүрэнд “Чойжин ламд гурван сахиус оршдог байсан. Тэдний
нэгд нь Найчүн, хоёрт Зэмэр, Гуравт Шүг сахиус. Найчүн их догшин биш.
Зэмэр мөн их догшин биш. Шүг их догшин сахиус байсан юм. Шүг сахиус
оршиж байхад чойжин лам дэвхцэж цовхчоод, гэдэс годосхийгээд, амнаасаа
хөөс буруулж их догшин дүрэмтэй байдагсан” хэмээн хуучилсныг тэмдэглэн
үлдээжээ.
Далай ламын дэргэдийн гүртэн чойжин буулгахыг харсан хүн сэтгэгдлээ
бичихдээ “2005 онд би Энэтхэгт байсан юм.. Нэгэн өдөр миний танил нэг
лам надад чи Чойжин бууна гэж яадгийг үзсэн үү гэдэг юм байна.
Миний амьдарч байсан газараас холгуйхэн байх Далай Ламын Чойжингийн
хийдэд тэр өдөр олон хун цугларчээ. Олон лам нар ирсэн ямар нэгэн ном
уншиж байх юм. Тэгэхдээ бугд зогсоогоороо л ном уншаад байх. Тэгж байтал
нэг хөгшин ламыг тэргэн дээр түрээд ороод ирлээ. Би ч дотроо энэ нөгөө
Чойжин нь юм байх л гэж бодлоо. Тэгээд найз ламаасаа асуувал Чойжингийн
хэлийг орчуулдаг орчуулагч нь юм гэнэ. Чойжин нь бол тэнгэрийн хэлээр
ярьдаг юм байх. Тэр хэлийг нь мэдэх хүн байхгуй болохоор хэлийг нь
сайтар судалсан хэлмэрч бас байдаг юм гэнэ.
Тэгж байсан чинь нөгөө удаан хулээлгэсэн Чойжин нь орж ирлээ. Сонин
хээтэй хувцас өмссөн, дунд хэрийн насны хун гарч ирээд л нэг том сандал
дээр суулаа.
Тэнд байсан лам нар номоо уншиж дуусаад нөгөө ламд чинь нэг их том
малгай өмсуулчихлээ. Хоёр талаас нь малгайг нь түшээд зогсох юм. Их л
хунд байгаа бололтой.
Тэгэээд дахин ном уншлаа. Энэ удаад уншиж байгаа ном нь маш сонин, өөр ч
аялгуутай юм шиг санагдлаа. Урьд нь олон л удаа Төвд ном сонсож байсан ч
ийм аялгатайг нь сонсож байгаагуй юм.
Нилээд хугацаа өнгөрсний дараа нөгөө Чойжингийн чинь нүүр нь хөөгөөд л
томроод ирдэг юм байна. Сайхан жужиглэж байна даа л гэж бодож байлаа.
Тэгсэн чинь нүд ам нь мурилзаад сонин сонин болж байснаа исгэрээд ч
байгаа юм уу, яагаад ч байгаа юм мэдэхгүй нэг л сонин авиа гаргаж
байснаа гэнэт босоод ёстой л дэвж гарлаа даа. Нөгөө толгойд нь багтахгуй
байсан малгай нь ургачихсан юм болов уу л гэмээр наалдчихсан хөдөлгөөнд
нь огт саад болохгуй байна”15 гэсэн нь дээр эшлэсэн “Шид хийгээд
нууцсын тухайд” номонд өгүүлснээс огтхон ч зөрөхгүй байна.
Далай ламын дэргэдийн гүртэн 17 дахь үеийнх гэгддэг. Урьдын цагт Түвэд
даяар хэдэн зуун ийм гүртэн байсан гэж Далай лам өөрөө бичсэн байна.
Харин Монголд байдал ямар байсныг тоймлоход бэрх ч гэлээ энд тэнд гүртэн
удамтан нэлээд байгагаас харахад бас л цөөнгүй байсан бололтой. Гэхдээ
монголчууд тэнгэр шүтлэгээс ихэд хожуу салсан учраас гүртэнгийн үе үе
удмын асуудал ч хожуу үед хамаарч мэдэхээр байна. Гэхдээ энд Монгол бөө
мөргөл Түвэдийн шашинд нөлөөлж, Монгол нутагт эргэн нэвтрэхдээ Түвэдийнх
мэт төөрөгдөл дагуулсан гэмээр сэжим буйг хойно тодорхой өгүүлье.
Дээр өгүүлсэн Жамбал донир хэлэхдээ Бадруулт төрийн үед Маймаа хотын
Цэрэндорж удирдаж Лувсанхайдавыг чойжинч болгосон гэсэн нь өмнө нь
Монголд төрийн хэмжээнд чойжин буулгах зан үйл байгаагүйн нотолгоо ч
байж мэднэ. Өдгөө музей болоод буй Чойжин ламын сүмийг 1904-1908 онуудад
уран барилгач лам Омбо удирдан монголчууд өөрсдөө барьсан байдаг.
Өгүүллийн цээжинд дурдсан Чойндон гэхэд л 1895 оны орчим төрсөн бөгөөд
“гүртэн” Луузангийн ууган хүү, гуравдахь үеийн гүртэн гэхээр он цагийн
хувьд мөн л хоёр зуу хүрэхгүй жилийн тэртээгээс тэдний удамд гүртэн
тодорсон болж таарна.
Монголын төр нэн эртнээс шашин шүтлэгийг өөртөө ашигласаар ирсэн
уламжлалтай. Чингэс хааны үед бүх шашинд хүндэтгэлтэй хандаж байсан
хэдий ч төрийн гол зан үйл, дайн байлдаан зэрэг чухал үйлнээ бөө
мөргөлийг эрхэмлэж байсан нь хөдөлшгүй баримттай. Тэгээд ч төр, цэргийн
эрхтэн дархтнууд дунд бөө олон, Чингэс хаан ч өөрөө тэнгэртэй харьцах
увдистай нэгэн байсныг “Монголын нууц товчоо” болоод бусад эх сурвалжууд
нотолдог. “Аравтын даргаас дээш цөм тэнгэрийн хэл мэдмүй” хэмээх үг ч
үүний дам нотолгоо мэт санагддаг.
Энэ уламжлал хожмоо шарын шашинд орсон үед ч хадгалагдсан бөгөөд
цэргийн жанжид догшин сахиустай харьцдаг, хутагт хувилгаад төрийн сайд
болдог онцлог Богд хаант Монгол улсын үеийн томилгоо өргөмжлөлөөс
харагддаг. Тухайлбал, Богд хаант Монгол улсын үеэс л алдар гавьяа нь
түгсэн цэргийн жанжин Хатанбаатар Магсаржавыг чойжинч байсан гэдэг. Богд
хаант Монгол улсын нутаг руу Хятадын хар цэрэг довтлоход Хатанбаатар
Магсаржав цэрэг ахлан морджээ.
“Хатан баатар ван ганц үхэр буугаа шившиж буудсанд сум нь хятад цэргийн
их буугийн амаар орж дэлбэрээд олон хятад цэргийг хядаж... Богд эндээс
бичиг явуулжүхэр бууг “Жанжин буу” гэж цол өгөөд Хатанбаатар ванд гүн
ван цол өгөөд одоо бууж ир гэж зарлиг буужээ... Тэр том буу нь олон
хадаг зүүсэн буу байсан”16 гэж нүдээр үзсэн амьд гэрчийн хуучилсныг их
эрдэмтэн Цэндийн Дамдинсүрэн “Өвгөн Жамбалын яриа”-ндаа тэмдэглэн
үлдээсэн байдаг. Мөн баруун замын байлдаанд явж байхдаа Хатанбаатар ван
чойжин буулгаж байсан тухай домог яриа олны дунд байдаг нь үнэний ортой
байж мэдэхээр байна.
Мөн Ардын засгийн газрын Ерөнхий сайд байсан Анандын Амар “17-26
насандаа чойжин байсан гэж өчиг өгч байжээ”17 гэсэн мэдээлэл ч бас
байна. Энэ бүхэн нь төрийн үйлийг тэнгэр язгууртад, мөн тэнгэрийн “хэл
мэддэг” хүмүүст даалган хариуцуулдаг эртний уламжлал хорьдугаар зууны эх
хүртэл Монголд хадгалагдсаар байсныг харуулж байгаа хэрэг юм.
Ер нь махан бие, цусан зүрхэт хүмүүн бидний харж мэдэрдэг тэрхүү
хязгаарын гадна орших ертөнцийн тухай мэдлэгийг эртний монголчууд тэнгэр
шүтлэг, онго сахиусны тусламжтайгаар олж мэдэж, нартын амьдрал, төрийн
үйлээ хүртэл түүнтэй уялдуулж чаддаг байсан нь өнөө улам бүр тодорхой
болж байна. Монголчуудыг хэнд ч ялагдашгүй болгосон тэрхүү агуу чадварыг
өөриймшүүлэх арга замыг Буддын шашинтнууд анх олж харсан нь тодорхой
байгаа бөгөөд тэд монгол бөөгийн онго сахиустай харьцдаг, тэдний ивээл
хамгаалалтыг авдаг арга техникийг судалж, тэр ч битгий хэл мөнөөх
сахиусуудыг урхидан эрхэндээ оруулах, хулгайлах зэрэг олон арга хэрэглэж
байжээ. Далд ертөнцийн энэхүү тулаанд түвэдүүд ялснаар гүртэн чойжин
бий болсон гэж дүгнэх үндэс байгаа юм.
Нийтийн тооллын VIII зууны үед монголчуудын номын их сахиусыг түвэдүүд
нутагтаа хулууж аваачин тахиж, ивээл ачлалыг нь хүртэх болсон бөгөөд
мөнөөх сахиус нь 1544 онд л анх удаа хүний биед буусан, тэр гүртэнгийн
нэр нь Лувсанбалдан гэдэг болох нь түүх сударт тов тодорхой
тэмдэглэгджээ. Энэ нь юу гэсэн үг вэ гэвэл монголчууд бөөлөөд
буулгачихдаг байсан сахиусыг түвэдүүд ийнхүү гүртэнгийн биед Буддын
шашны уншлага тарнийн аргаар оршоож сурсан гэсэн үг. Гэхдээ энэ нь
тухайн сахиус өөрөө таалаагүй тохиолдолд биелшгүй зүйл бөгөөд түвэдүүд
урт удаан хугацаанд догшин сахиусыг аргадаж, өөриймшүүлж чадсанаар
ийнхүү чойжин буулгах хэмээх нэгэн гайхамшгийг бий болгож чаджээ гэмээр
байна.
Далай ламын дэргэд одоо байгаа гүртэн Түвдэнготов бээр “Гүртэнгийн
чойжин буух үедээ өмсдөг өмсгөл нь бэлгэдлийн нарийн утга учиртай...
Гутлыг монгол гутлын загвараар бүтээсэн нь Пехар бурхны үүсэл гарлыг
сануулж буй мэт”18 гэсэн нь мөнөөх монгол сахиусыг хэлж буй хэрэг билээ.
Түвдэнготов гүртэн нь 1957 онд төрсөн, 1987 оноос Далай ламын
чойжингоор тодорсон нэгэн бөгөөд 1990 онд Улаанбаатарт болсон Азийн
буддистуудын бага хуралд оролцож байжээ. Дараа нь 2008 оны зун дахин ирж
Отгонтэнгэр ууланд очжээ. Тэр тухайгаа “Тэнд Түвэдийн цэргийн хүчин
Пехар бурхны “сүлд оршигч”-ийг олж авсан бөгөөд тэр дотор бурхны арьсан
баг байсан гэдэг... Тэнд би залбирал үйлдэж тахил өргөв”19 гэж
Түвдэнготов гүртэн номондоо өгүүлсэн байна.
Энд өгүүлэн буй Pe har бурхан нь асар хүчтэй хамгаалагч тэнгэр бөгөөд
Нэйчүн хийдийн Дорж дагдан сахиус нь түүний өмнөөс “бие төлөөлөгч” болон
буудаг гэнэ. Монгол бөөгийн том тэнгэрүүд нартын оронд өөрөө буухгүй,
өмнөөсөө элч зараал илгээдэгтэй энэ нь адилхан байна.
